ประวัติอักษรไทย คืออะไร

ประวัติอักษรไทยได้รับอิทธิพลจากอักษรอินเดียและอักษรปาลีที่มีการสร้างขึ้นในพื้นที่อินเดียตะวันออกเฉียงใต้ เมื่ออักษรไทยเสร็จสมบูรณ์เริ่มที่ประมาณ พ.ศ. กรุงศรีอยุธยา ที่ผ่านมา นอกจากนี้เมื่อไทยได้รับความรู้และเข้ามาที่อุดมีคลังของหลายชนเผ่าที่เขย่ากระแสศิลปวัฒนธรรมสู่พัฒนาชาติบ้าน ได้มีการนำมาปรับปรุงต่อยอดในทางสามัญ

อักษรไทยแยกออกเป็น 4 ประเภท คือ อักษรภาค, อักษรเหนือ, อักษรใต้ อักษรเหลี่ยม และ อักษรวิสูตร แต่ในปัจจุบันโดยทั่วไปจะใช้เพียง 3 รูปแทน คือ อักษรเหมือนกัน อักษรลอดแก้ว และ อักษรวิสูตร สำหรับอักษรภาคส่วนใหญ่มักจะเลือกใช้อักษรเหมือนกัน ซึ่งสร้างจากเครื่องหมายเสียง รูปแบบของอักษรไทยสามารถแบ่งเป็น 3 สัดส่วนพื้นฐานได้แก่ สัดส่วนตัววรรณ (1:1:3:1:1), สัดส่วนสาส์ณ (1:1:4:1:1), สัดส่วนโดยรวม (1:1:3)

สำหรับประวัติศาสตร์ของการเขียนภาษาไทย พบว่าอาจมีการใช้อักษรสำหรับบันทึกข้อมูลในชีวิตประจำวัน มารอบแถบประเทศไทยตั้งแต่ประมาณ พ.ศ. ๑๒๐๐ เช่น ปูซ่องในประมาณ พ.ศ. ๗๐๐ ซึ่งเป็นอักษรที่ใช้บันทึกการโกงหนังสือของเขาว่า "เทคชัน ตัดสตามหลวงว่ารตนิมสิทธิชำเจาประเถตนางอีแห" และอักษรภาควิสูตรที่พบในเขตสยามโบราณและอักษรพะยอมในเขตล้านนากับจักรวรรดิอุโมงค์ เป็นต้น

ในปัจจุบันอักษรไทยถูกใช้ในการเขียนภาษาไทยทั่วไป โดยใช้เป็นอักษรสากลแบบฟอนต์เรียบที่ออกแบบให้สามารถพิมพ์ได้ง่าย ใช้เสียงสระเพิ่มเติม และมีกฎการใช้อักษรที่ทันสมัย อักษรไทยสะกดคำได้ถูกเรียนรู้และนำไปประยุกต์ใช้ในการสื่อสารผ่านระบบคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ต