สมัยกรุงธนบุรี คืออะไร

สมัยกรุงธนบุรีเป็นสมัยที่เกี่ยวข้องกับการปกครองและวัฒนธรรมในประเทศไทยในช่วงปัจจุบันของสมัยนี้ เริ่มต้นด้วยการยกษัตริย์กรุงธนบุรีมวลีศรี (นามสมเด็จพระเจ้าอาภาษิตสมัครมหา ธนบุรีมวลีศรี) เป็นกษัตริย์ตัวแทนของเอกนครหลวงแห่งกรุงธนบุรีในสมัยนั้น สมัยกรุงธนบุรีมีระยะเวลาประมาณ 15 ปี ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2455 (ค.ศ. 1912) จนถึงปี พ.ศ. 2470 (ค.ศ. 1927) โดยประเทศไทยในยุคนี้ยังคงเป็นกษัตริย์ระบอบสยาม ใต้สมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ซึ่งเป็นกรุงเปิดตัวในการปกครองแบบใหม่ในปี พ.ศ. 2325 (ค.ศ. 1782)

ในช่วงสมัยนี้ กรุงธนบุรีเป็นศูนย์กลางของการปกครองและการค้าของประเทศไทย มีความเจริญก้าวหน้าทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรม สิ่งที่น่าสนใจในสมัยนี้ได้แก่ความเจริญวัฒนธรรมทางศิลปะและวัฒนธรรมชาวจีนที่มาอาศัยในกรุงธนบุรี การก่อสร้างสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่และสวยงาม เช่น วัดอยู่ในกรุงตั้งแต่สมัยนั้นได้นำเข้ามาและพัฒนาอย่างดี เช่น วัดเขียนขำ วัดควายทอง เป็นต้น รวมไปถึงการเจริญการศึกษา มีการสร้างโรงเรียนส่งเสริมการศึกษาในสมัยนี้

อย่างไรก็ตาม สมัยกรุงธนบุรีก็มีข้อจำกัดและปัญหา เช่น ความไม่เสถียรของระบอบการปกครอง ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงรัฐบาลและสถาบันการปกครองอยู่บ่อยครั้ง นอกจากนี้ยังมีปัญหาด้านเศรษฐกิจ เช่น การทุจริต เศรษฐกิจพอแตกต่างจากพัฒนาแบบสมบูรณ์สมบัติ ทำให้มีความยากลำบากในการรวมพลเพื่อพัฒนาประเทศ

ในที่สุด เมื่อปี พ.ศ. 2470 (ค.ศ. 1927) การปกครองในประเทศไทยได้ถูกเปลี่ยนแปลงจากระบอบสยามเป็นระบอบกลางของประเทศไทย โดยประกาศ พระราชบัญญัติการปกครองของประเทศไทย ฉบับที่ 1